හැඳින්වීම

මිනිස් ඉතිහාසය පුරා, අපගේ සාමාන්‍ය භෞතික සීමාවන් ඉක්මවා ගිය යථාර්ථයක් පිළිබඳව ශ්‍රේෂ්ඨ අධ්‍යාත්මික ගුරුවරුන් ඉඟි කර ඇත. මෙම ගැඹුරු ඉගැන්වීම් නිසි ලෙස වටහා ගැනීමට නම්, අප අපගේ දෘෂ්ටිකෝණය වෙනස් කළ යුතුය.

වෙන් වෙන් වශයෙන් දකින පවතින බුද්ධියෙන් පමණක් නොව, සියලු දේ එකක් ලෙස බලන බුද්ධියද වර්ධනය විය යුතුය.

මෙම ඒකාග්‍ර දෘෂ්ටියෙන් බලන විට, ජේසුස් වහන්සේ විසින් සිදු කරන ලද ප්‍රාතිහාර්යයන්, බෞද්ධ භාවනාවෙන් උපදින අභිඥා ශක්තීන් සහ පතංජලීගේ යෝගා දර්ශනයේ විස්තර වන සිද්ධි බලයන්, එකිනෙකින් වෙන්වූ අහඹු සිදුවීම් ලෙස නොව, එකම විශ්වීය මූලධර්මයක විවිධ පැතිකඩවල් ලෙස අපට දැකිය හැකිය. මෙම ලිපියේ අරමුණ මෙම මාර්ග තුන සමාන කිරීම නොව, ඒවායේ ඉගැන්වීම් තුළ විස්තර වන අසිරිමත් ප්‍රතිඵල අතර ඇති විශ්මයජනක දාර්ශනික සමාන්තරතාවය ගවේෂණය කිරීමයි.

අවදි වීම (Awakening): සම්ප්‍රදායන් තුනක උත්තරීතර ඉලක්කය

ප්‍රාතිහාර්යයන් සහ අධිමානසික ශක්තීන් තේරුම් ගැනීමට පෙර, ඒවා නිකුත් වන විඥානයේ "අවදි වූ" ස්වභාවය තේරුම් ගැනීම වැදගත් වේ. සෑම සම්ප්‍රදායක්ම මෙම අවදි වීම විස්තර කරන්නේ ඔවුන්ටම ආවේණික වූ ආකාරයකටය.

  • වෛදික දර්ශනය සහ තුර්ය අවස්ථාව: වෛදික, විශේෂයෙන්ම උපනිශද් දර්ශනයට අනුව, මිනිස් විඥානයට ප්‍රධාන අවස්ථා තුනක් ඇත: ජාග්‍රත් (අවදිව සිටින බාහිර ලෝකය හා සම්බන්ධ විඥානය), ස්වප්න (සිහින දකින අභ්‍යන්තර ලෝකය හා සම්බන්ධ විඥානය) සහ සුෂුප්ති (ගැඹුරු නින්දේ පවතින, කිසිවක් නොදන්නා විඥානය). මෙම අවස්ථා තුනටම එහායින්, ඒවා සියල්ලටම සාක්ෂි වන, නොවෙනස් පිරිසිදු විඥානයක් පවතී. එය "තුර්ය" (Turiya) හෙවත් "හතරවන අවස්ථාව" ලෙස හැඳින්වේ. යෝගී දර්ශනයේ අවසාන "අවදි වීම" යනු මෙම තුර්ය නම් වූ, සියල්ලටම පදනම වන නිහඬ සාක්ෂි විඥානයට පැමිණීමයි.

  • ජේසුස් වහන්සේගේ අවදි වීම: උන්වහන්සේගේ දර්ශනය තුළ "අවදි වීම" යනු, තමන් දෙවියන් වහන්සේගේ පුත්‍රයාණන් බවත්, පියාණන් හා තමන් එකම බවත් ("මමද පියාණන්ද එකමය" - යොහන් 10:30) පූර්ණ වශයෙන් අවබෝධ කරගෙන, එම දේව විඥානය තුළම ජීවත් වීමයි. මෙම දිව්‍යමය අනන්‍යතාවය උන්වහන්සේගේ බව්තීස්මයේදී ශුද්ධාත්මයාණන්ගේ පහළ වීමත් සමග ප්‍රසිද්ධියේ ප්‍රකාශ වූ අතර, උන්වහන්සේගේ උත්ථානය තුළින් එය උච්චතම අවස්ථාවට පත් විය. උන්වහන්සේගේ "අවදි වීම" යනු පියාණන්ගේ කැමැත්ත හා ඒකාත්මික වූ, නොබිඳුණු දිව්‍යමය සබඳතාවයයි.

  • බෞද්ධ අවදි වීම සහ ප්‍රඥාව: බුදු දහමේ "අවදි වීම" "බෝධි" හෙවත් අවබෝධය ලෙස හැඳින්වේ. බුදුන් වහන්සේ යනු "අවබෝධ කළ තැනැත්තා" යන්නයි. මෙම අවදි වීම සිදුවන්නේ "ප්‍රඥාව" (Prajna) තුළිනි. එනම්, ලෝකයේ යථාර්ථය - අනිත්‍ය, දුක්ඛ, අනාත්ම යන ත්‍රිලක්ෂණය - විදර්ශනා නුවණින්, තමා තුළින්ම සෘජුව දැකීමයි. මෙම ප්‍රඥාව අවිද්‍යාව නමැති නින්දෙන් අපව මුදවා, දුක්ඛ චක්‍රයෙන් (සංසාරයෙන්) නිදහස් කර නිර්වාණය වෙත යොමු කරයි.

මෙම "අවදි වූ" විඥානයන්, ප්‍රාතිහාර්යයන් සහ සිද්ධි බලයන් ලෙස බාහිර ලෝකයේ ප්‍රකාශ වන ආකාරය අපි දැන් විමසා බලමු.

බලයේ ස්වභාවය: උල්පත් තුනක්, එකම ප්‍රතිඵල?

  • ජේසුස් වහන්සේගේ දර්ශනය (දේව බලය): උන්වහන්සේගේ ප්‍රාතිහාර්යයන් පෞද්ගලික ශක්තියක් නොව, පියාණන් වන දෙවියන් වහන්සේගේ බලය, ප්‍රේමය සහ මහිමය උන්වහන්සේ තුළින් ක්‍රියාත්මක වීමකි.
  • බෞද්ධ දෘෂ්ටිය (චිත්ත ශක්තිය): අභිඥා ශක්තීන් යනු මනාව පිරිසිදු කර, සමාධිගත කරන ලද සිතක (චිත්ත ශක්තියේ) ස්වභාවික අතුරු ඵලයකි.
  • යෝගී දෘෂ්ටිය (ප්‍රාණ ශක්තිය): "සිද්ධි" යනු විශ්වයේ සහ ශරීරයේ සියුම් ජීව බලය වන "ප්‍රාණ ශක්තිය" (Prana) පාලනය කිරීමේ සහ "සංයම" (Samyama) ප්‍රගුණ කිරීමේ ප්‍රතිඵලයකි.

1. ස්වභාවධර්මය පාලනය කිරීම: "නිශ්චල වෙන්න!"

ගලීල මුහුදේ බිහිසුණු කුණාටුවක් මධ්‍යයේ, ගෝලයන් බියෙන් වෙළුණු මොහොතක, ජේසුස් වහන්සේ නැගිට සුළඟට සහ මුහුදට "නිශ්චල වෙන්න, සන්සුන් වෙන්න" යි අණ කළ සේක. ක්ෂණයකින් සියල්ල නිහඬ විය. මෙම සිදුවීම, විඥානයේ බලය ස්වභාවධර්මයේ බලවේගයන්ට වඩා ඉහළින් ඇති බවට වූ ප්‍රබල නිදර්ශනයකි.

නව ගිවිසුමේ උදාහරණ: * ගලීල මුහුදේ කුණාටුවක් සංසුන් කිරීම (මාක් 4:35-41) * ජලය මතින් පා ගමනින් වැඩම කිරීම (මතෙව් 14:22-33) * කානා නුවරදී වතුර, මිදි යුෂ බවට පත් කිරීම (යොහන් 2:1-11) * රොටි පහකින් පන්දහසකට ආහාර සැපයීම (මතෙව් 14:13-21) * ආශ්චර්යමත් ලෙස මසුන් විශාල ප්‍රමාණයක් දැලට හසුකර දීම (ලූක් 5:1-11) * මසෙකුගේ කටින් කාසියක් සොයා ගැනීම (මතෙව් 17:24-27)

බෞද්ධ දෘෂ්ටිය: භාවනා කරන යෝගියෙකු ආපෝ කසිණය (ජලය) අරමුණු කරන්නේ ජලයේ සංකල්පය සිය සිත තුළ මුළුමනින්ම ග්‍රහණය කර ගන්නා තුරුය. මෙම ගැඹුරු සමාධි තලයේදී, සිත සහ අරමුණ අතර වෙනස නැති වී යයි. එවිට, ජලයේ ස්වභාවයට (ද්‍රවශීලී බව, ගලායාම) බලපෑම් කිරීමේ හැකියාව සිතට ලැබෙන බව සැලකේ. කුණාටුවක් යනු වායෝ (සුළඟ) සහ ආපෝ ධාතූන්ගේ වියරුවකි. මෙම ධාතූන් දෙකම කෙරෙහි සමාධියෙන් ලද බලය, එය සංසුන් කිරීමට සමත් වේ.

යෝගී දෘෂ්ටිය: පතංජලීගේ යෝග සූත්‍රවලට අනුව, "ඊශිත්ව" (Īśitva) නම් සිද්ධිය යනු පංච මහා භූතයන් (පොළොව, ජලය, ගින්න, සුළඟ, ආකාශය) කෙරෙහි අධිපතිත්වය දැරීමයි. ජලය, සුළඟ වැනි මූලද්‍රව්‍යයන් මත "සංයම" යෙදවීමෙන්, යෝගීවරයාට ඒවායේ ස්වභාවය පාලනය කළ හැක. ආහාර බහුල කිරීම "ප්‍රාකාම්‍ය" (Prākāmya) සිද්ධියට, එනම් තමා කැමති ඕනෑම දෙයක් ලබාගැනීමේ හැකියාවට, සමාන වේ.

දාර්ශනික සංශ්ලේෂණය: ජේසුස් වහන්සේගේ "අණ කිරීම", බෞද්ධ භාවනාවේ "සිතින් පාලනය" සහ යෝගී දර්ශනයේ "සංයමයෙන් ලැබෙන අධිපතිත්වය" යන තුනම, විඥානයට භෞතික යථාර්ථය කෙරෙහි සෘජු බලපෑමක් කළ හැකි බවට වූ එකම මූලධර්මයේ විවිධ පැතිකඩවල් ලෙස දැකිය හැක.

2. සුව කිරීමේ ප්‍රාතිහාර්ය: "නුඹේ ඇදහිල්ල නුඹ සුව කෙළේය"

වසර දොළහක් පුරා පැවති රුධිර වහනයකින් පීඩා විඳි, තම සියලු වස්තුව වෛද්‍යවරුන්ට දී සුවයක් නොලද ස්ත්‍රියක්, ජනකායක් අතරින් රිංගා ගොස්, 'උන්වහන්සේගේ වස්ත්‍රයවත් ඇල්ලුවොත් මට සුව වෙයි' යන විශ්වාසයෙන් ජේසුස් වහන්සේගේ සළුවේ දාවල්ල ඇල්ලුවාය. ක්ෂණයකින් ඇගේ රෝගය සුව වූ බව දැනගත් විට, ජේසුස් වහන්සේ ඇය දෙස බලා, "දියණියනි, නුඹේ ඇදහිල්ල නුඹ සුව කෙළේය" යි වදාළ සේක. මෙය, බලය සහ ඇදහිල්ල අතර ඇති අන්තර්ක්‍රියාව පිළිබඳ ගැඹුරු නිදර්ශනයකි.

නව ගිවිසුමේ උදාහරණ: * ලාදුරු රෝගීන් සුවපත් කිරීම (මතෙව් 8:1-4) * අංශභාග රෝගීන් සුවපත් කිරීම (මාක් 2:1-12) * රුධිර වහනයකින් පීඩා විඳි ස්ත්‍රියක සුවපත් කිරීම (මාක් 5:25-34) * දකුණු අත වියළුණු මිනිසෙකු සුව කිරීම (ලූක් 6:6-11) * ගොළු හා බිහිරි මිනිසෙකු සුවපත් කිරීම (මාක් 7:31-37) * මල්කස්ගේ කැපී ගිය කන සුවපත් කිරීම (ලූක් 22:50-51)

බෞද්ධ දෘෂ්ටිය: ශරීරය සතර මහා ධාතූන්ගේ එකතුවකි. රෝගයක් යනු මෙම ධාතූන්ගේ අසමතුලිතතාවයයි. අංශභාගය යනු වායෝ ධාතුවේ (චලනය) අඩපණ වීමකි. උණ යනු තේජෝ ධාතුවේ (උෂ්ණත්වය) විකෘතියකි. මෛත්‍රියෙන් පිරුණු, සමාධිගත සිතකින් නිකුත් වන බලවත් ශක්තියට, වෙනත් අයෙකුගේ ශරීරයේ මෙම ධාතු අසමතුලිතතාවය යථා තත්ත්වයට පත් කළ හැකි බව සැලකේ.

යෝගී දෘෂ්ටිය: යෝගී දර්ශනයට අනුව, ශරීරය පුරා "ප්‍රාණ ශක්තිය" (Prana) ගලා යන සියුම් නාළිකා (Nadis) ජාලයක් පවතී. රෝගයක් යනු මෙම ප්‍රාණ ගමනාගමනය අවහිර වීමකි. උසස් යෝගීවරයෙකුට තම ප්‍රාණ ශක්තිය පාලනය කර, එය රෝගියාගේ ශරීරයට යොමු කර එහි ඇති අවහිරතා ඉවත් කර සුවය ලබා දිය හැක.

දාර්ශනික සංශ්ලේෂණය: ජේසුස් වහන්සේගේ දර්ශනයේ "සුව කිරීමේ බලය", බුදු දහමේ "ධාතු සමතුලිත කිරීම" සහ යෝගී දර්ශනයේ "ප්‍රාණ ශක්තිය ගලා යාමට සැලැස්වීම" යන සියල්ලම, ජීවය පවත්වාගෙන යන සියුම් ශක්තීන් කෙරෙහි විඥානයට ඇති බලපෑම විස්තර කරයි.

3. භූතයන් දුරු කිරීම සහ මළවුන් නැගිටුවීම: ජීවය සහ මරණය ඉක්මවා යාම

ගරාසීන දේශයේ, සොහොන් ගෙවල් අතර ජීවත් වූ, දම්වැල්වලින් පවා පාලනය කළ නොහැකි වූ 'ලෙගියොන්' නම් භූත සේනාවකින් ආවිෂ්ට වූ මිනිසා, ජේසුස් වහන්සේ ඉදිරියේ දණ ගැසීය. එමෙන්ම, දින හතරක් මියගොස්, සොහොන් ගෙයක තැන්පත් කර සිටි ලාසරුස්ට, "ලාසරුස්, පිටතට එන්න" යි උන්වහන්සේ අඬගැසූ විට, ඔහු නැවත ජීවනය ලැබීය. මෙම ප්‍රාතිහාර්යයන් ජීවය, මරණය සහ විඥානයේ අඳුරු පැතිකඩවල් කෙරෙහි ඇති උත්තරීතර බලය විදහා දක්වයි.

නව ගිවිසුමේ උදාහරණ: * 'ලෙගියොන්' නම් භූත සේනාව දුරු කිරීම (මාක් 5:1-20) * අපස්මාර රෝගී දරුවෙකුගෙන් භූතයෙකු දුරු කිරීම (මාක් 9:14-29) * යායිරස්ගේ දියණිය නැවත නැගිටුවීම (මාක් 5:21-43) * ලාසරුස් නැවත නැගිටුවීම (යොහන් 11:1-44)

බෞද්ධ සහ යෝගී දෘෂ්ටිය: මෙම අන්ත දෙකේදීම, අතිශයින් පිරිසිදු, ශීලවන්ත සහ සමාධිගත මනසක් (සත්ව ගුණයෙන් පිරුණු සිතක්), අඳුරු හෝ අකුසල සහගත බලවේගයන්ට (තමස් ගුණය) දරාගත නොහැකි ආලෝකයක් විහිදුවයි. භූතයන් දුරු කිරීම යනු මෙම අධ්‍යාත්මික ආලෝකය ඉදිරියේ අඳුර ඉබේම පලා යාමකි. මළවුන් නැගිටුවීම යනු, භෞතික ශරීරය සකස් කරන සතර මහා ධාතූන් සහ ප්‍රාණ ශක්තිය කෙරෙහි ඇති අසමසම පාලනයයි. එය, අක්‍රිය වූ භෞතික පද්ධතියකට නැවත ජීව ශක්තිය ඇතුළත් කිරීමේ උත්තරීතර ක්‍රියාවලියකි.

ප්‍රාතිහාර්යයේ අරමුණ සහ ආචාරධර්ම

මෙම බලයන් ලබා ගැනීම එක් දෙයක් වන අතර, ඒවා භාවිතා කරන ආකාරය තවත් දෙයකි. සම්ප්‍රදායන් තුනම මෙම බලයන්ගේ අරමුණ සහ අන්තරාය පිළිබඳව පැහැදිලි මගපෙන්වීම් ලබා දෙයි.

  • ජේසුස් වහන්සේ: උන්වහන්සේ කිසිවිටෙකත් තමාගේ මහිමය සඳහා ප්‍රාතිහාර්යයක් සිදු නොකළහ. සෑම ප්‍රාතිහාර්යයක්ම අනුකම්පාවේ සහ ප්‍රේමයේ ක්‍රියාවක් විය. බොහෝ විට, සුවය ලැබූවන්ට "මේ බව කිසිවෙකුටත් නොකියන්න" යි උන්වහන්සේ අවවාද කළේ, මිනිසුන්ගේ අවධානය ප්‍රාතිහාර්යය වෙත නොව, එය පිටුපස ඇති දේව පණිවිඩය වෙත යොමු කිරීමටයි.

  • බුදු රජාණන් වහන්සේ: උන්වහන්සේ ප්‍රසිද්ධියේ සෘทธิ ප්‍රාතිහාර්යයන් පෑම "ගිහි විස්මයට කරුණක්" ලෙස සලකා එය භික්ෂූන්ට තහනම් කළ සේක. අභිඥා ශක්තීන් යනු විමුක්ති මාර්ගයේ අතුරු ඵලයක් මිස ඉලක්කය නොවන බවත්, ඒවා කෙරෙහි ඇලී ගැලී සිටීම මමත්වය වර්ධනය කර විමුක්තියට බාධාවක් විය හැකි බවත් උන්වහන්සේ දේශනා කළහ.

  • පතංජලී යෝගීවරයා: යෝග සූත්‍රවල, පතංජලී පැහැදිලිවම පවසන්නේ සිද්ධි බලයන් ලෝකෝත්තර සමාධියට බාධාවන් (obstacles) බවයි. ඒවා මනස බාහිර ලෝකය වෙත නැවත ඇද දමන අතර, යෝග දර්ශනයේ අවසාන අරමුණ වන කෛවශ්‍ය (Kaivalya) හෙවත් මුළුමනින්ම නිදහස් වීමෙන් යෝගීවරයාව ඈත් කරයි.

නිගමනය

ජේසුස් වහන්සේගේ ප්‍රාතිහාර්යයන්, බෞද්ධ අභිඥා ශක්තීන් සහ යෝගී සිද්ධීන් දෙස බලන විට, අපට පෙනී යන්නේ එකම කඳු මුදුනකට යන විවිධ අඩි පාරවල් මෙනි. එකක් භක්තියේ සහ ඇදහිල්ලේ මාවතයි. අනෙක ප්‍රඥාවේ සහ සමාධියේ මාවතයි. අනෙක හික්මීමේ සහ ප්‍රාණ ශක්තිය පාලනය කිරීමේ මාවතයි. නමුත්, සියලු මාර්ගවලින් ඉහළටම ගිය විට, අපට හමුවන්නේ එකම අහසකි - එනම්, සාමාන්‍ය ඉන්ද්‍රිය ගෝචර යථාර්ථය ඉක්මවා ගිය, විඥානයට භෞතික ලෝකය කෙරෙහි බලපෑම් කළ හැකි උත්තරීතර තලයකි.

මෙම ගවේෂණය අපට ඉතිරි කරන්නේ ප්‍රශ්නයකි: අප "යථාර්ථය" ලෙස හඳුන්වන්නේ, අපගේ සීමිත ඉන්ද්‍රියන්ට ගෝචර වන දෙය පමණක්ද? නැතහොත්, අපගේ විඥානය ගැඹුරටම කිමිදෙන විට, අපට හමුවන නව යථාර්ථයක් තිබේද?