ඒ සිහිනය ආරම්භ වන්නේ නිමක් නැති, නිහඬ පුස්තකාලයකිනි. එහි රාක්ක අහස උසට විහිදී ඇති අතර, ඒවායේ ඇති පැරණි පොත්වලින් දුහුවිල්ලේ සහ කාලයේ සුවඳ හමයි. මෙහි ඇති සෑම දෙයක්ම ක්‍රමානුකූලයි, විනයගරුකයි. ඇයට දැනෙන්නේ තමා මෙහි කොටසක් බවත්, මෙම නිහඬතාවය රැකීම තම වගකීමක් බවත් ය.
පුස්තකාලයේ ඈත කෙළවරක සිටිනවා වයසක, කෙසඟ මිනිසෙක්. ඔහු නඩත්තුකරු ය. ඔහුගේ එකම කාර්යය වන්නේ පුස්තකාලයේ දැවැන්ත ඔරලෝසුවේ කටු නිසි පරිදි ක්‍රියාත්මක කරවීමයි. "කාලය තමයි හැමදේම පාලනය කරන්නේ," ඔහු නිතරම ඇයට කියයි. "නීති කඩ කරන්න එපා."
නමුත් එක් රාත්‍රියක, ඇයට පොත් අතරින් සියුම් කොඳුරන හඬක් ඇසේ. එය පොත්වල ලියැවුණු වචනවලට වඩා පැරණි, ගැඹුරු හඬකි. හඬ ඇයව අලුත් මාවතක් දිගේ කැඳවාගෙන යයි. ඇය නඩත්තුකරුට නොපෙනී, එම රහස් හඬ පසුපස දුෂ්කර මාවතක් දිගේ ඇදී යයි.
ඇය අවසානයේ පැමිණෙන්නේ පුස්තකාලයේ කිසිවෙකු නොයන, අමතක කර දැමූ කුටියකටයි. එහි මැද, අලංකාර පීඨිකාවක් මත එක් පොතක් පමණක් තබා ඇත. එහි පිට කවරය දිලිසෙන අතර, කිසිදු නමක් හෝ අකුරක් එහි කොටා නැත.
ඇයගේ කල්පනාව ඒ වෙත ඇදී යයි. ඇය වෙව්ලන දෑතින් එය විවෘත කරන විට, ඇතුළත දකින්නේ හිස් පිටු පමණි. එකදු වචනයක්වත් එහි ලියා නැත. ඇය බලාපොරොත්තු සුන් වූවා යැයි සිතනවාත් සමඟම, පොතේ හිස් පිටු අතරින් කුඩා, දිලිසෙන යතුරක් මතුවෙයි.
ඒ මොහොතේම, නඩත්තුකරු ඇය පිටුපසින් සිටගෙන සිටියි. "ඔබ නීතිය කැඩුවා," ඔහු කියන්නේ කෝපයෙන් නොව, දුකින්.
"මේ පොත හිස්," ඇය කියයි.
"ඒක තමයි රහස," ඔහු පිළිතුරු දෙයි. "මේ පුස්තකාලයේ තියෙන හැම පොතක්ම ලියලා ඉවරයි. ඒ කියන්නේ ඒ හැම කතාවකම අවසානය තීරණය කරලා ඉවරයි. නමුත් ඔය පොතේ කතාව ලියන්න ඕන කෙනා තවම ඒක පටන් අරන් නෑ."
ඔහු යතුර දෙස බලා මෙසේ කියයි, "ඔය යතුරෙන් අර ලොකු ඔරලෝසුව නවත්වන්නත් පුළුවන්, නැත්නම් ඔයාටම කියලා අලුත් දොරක් ඇරගන්නත් පුළුවන්. තීරණය ඔයාගේ."
ඒ සමඟම, පුස්තකාලයේ ගල් බිත්ති විනිවිද පෙනෙන වීදුරු බවට පත් වේ. ඉන් පිටත, සඳ එළියෙන් නැහැවුණු, නිමක් නැති සාගරය දිස්වේ. රළ ගීතයක් මෙන් ඇසෙයි. ඇය අතේ ඇති යතුර දෙස බලයි, ඉන්පසු සාගරය දෙස බලයි.
ඇය අවදි වන්නේ හදවතේ පුදුමාකාර නිදහස් හැඟීමක් සමඟිනි.